اصطلاح (Tutoring) معنایی متفاوت از «درس دادن صِرف و تدریس» یا مثلاً «یاد دادن و آموزش» در خود دارد. در واقع، این اصطلاح بر آمیزۀ « فکری- عاطفی» امر آموزشی، و ترکیب «علم و هنر» دلالت دارد. آموزگاری – غیر از سطوح ابتدایی- در قالب انواع آموزشهای تقویتی، تکمیلی، جبرانی، فوقبرنامه و غیره نیز ارائه میشود که اغلب یا با درخواست والدین، یا به سفارش معلمان، یا حتی بر اساس اامات تحصیلی باید از سر بگذرانند.
اول اینکه، در بازۀ زمانی محدودتر از دوره طولانی آموزش رسمی، ولی به عنوان کمکآموزشی و تکمیلی به اجراء درمیآید. یعنی فعالیتهای معلم و شاگرد در امتداد برنامه رسمی حاکم بر مدارس و مراکز تحصیلی است.
دوم اینکه، فعالیتهای آموزشگر با هدف تمرین و تقویت حیطۀ مشخصی از موضوعات و آموختنیهاست. ولی، همیشه اهداف از طرف نهادهایی تعریف میشوند که شاگردان را به آنها ارجاع داده است (اعم از خانواده و اولیاء، مدرسه، مراکز و نهادهای حمایتی دولتی یا خیریه و خصوصی).
و سوم اینکه، موفقیت آموزشی در گرو ارتباطی بسیار همدلانهتر، عادلانهتر و صمیمانهتر از آنچه است که در حالت متعارف بین دانشآموزان و معلم رسمی مدرسه مشاهده میشود.
* تذکر مهم: در لابلای متن اصلی کتاب، حدود 190 قلم از نکات مفید و راهکارها درون جعبهها یا کادرهایی قرار گرفته بود. مترجم هر دسته از آنها را به پایان فصل مربوطه انتقال داده و شمارهگذاری مسلسل کرده است.
نفر اولِ پروژۀ نگارش این کتاب جروم رابو از اساتید برجستۀ جامعهشناسی در دانشگاه کالیفرنیاست که تحقیقات او بر مشکلات آموزشی در بافت چندملیتی کالیفرنیا و لُسآنجلس متمرکز است. خانم تیفانی چین و جیمی استرادا نیز از همین دانشگاه و همکاران او هستند.
البته، در چاپ دوم نام «نیما فهیمیان» نیز روی جلد کتاب درج گردیده است. وانگهی، در پیشگفتار کتاب نیز از صدها نفر همکاران گمنامتر پروژه نام برده شده است که بعضی از آنها هموطنان ایرانیاند.